Opeens woedend op mezelf wrijf ik de tranen weg. Lig ik weer te janken. Is dat het enige dat ik nog kan? Voelen hoe het knijpt van binnen, voelen hoe de boosheid overgaat in diep, machteloos verdriet? En het ergst is dat niemand er iets van begrijpt. Ze vinden me alleen maar erg veranderd. De ene dag vrolijk, de andere dag afwezig of kwaad. Zien ze dan niet dat ik verliefd ben? Zijn ze dan vergeten hoe het is om verliefd te zijn en niet te weten of het wederkerig is? Oh, René! Als het zo doorgaat hier thuis, wordt het net zo erg als bij mijn moeder, dan loop ik weg. Kan me niet schelen waarnaar toe. Overal is vast beter dan hier. Vast.

Willeke is dertien en woont de helft van de week bij haar moeder en de andere helft bij haar vader. Wanneer de ruzies met haar moeder een dagelijks terugkerende ellende worden, trekt ze volledig in bij het nieuwe gezin van haar vader. Maar ook daar past ze niet. Nergens kan ze zichzelf zijn. Maar wie is Willeke eigenlijk?