Susanne schrijft jeugdromans & jeugdthrillers

‘Nee papa, alsjeblieft niet slaan, niet slaan.’

Een koele hand verzachtte haar drijfnatte voorhoofd. ‘Stil maar, Saskia, stil maar. Het was maar een droom, meer niet. Stil toch lieverd. Hij zal je nooit meer slaan. Hier kind.’ Een koud glas water werd in haar trillende hand gedrukt. ‘Drink eens een beetje.’ Verdwaasd en angstig ging ze rechtop zitten. Was het écht een droom geweest? Was het echt over?

Saskia is eindelijk buiten het bereik van haar stiefvader. In het kindertehuis krijgt ze de kans een nieuw leven op te bouwen, maar het verleden dringt zich nog te vaak aan haar op. Vaak lijken de woorden van haar stiefvader een eigen leven te leiden. Blauw wordt dan grijs, grijs wordt donkergrijs, tot er tenslotte alleen nog maar zwart is, diep donker zwart. Maar Saskia wil zich niet laten onderdompelen in het duister. Ergens diep in haar zit een prachtige bloem, een bloem die vecht om tussen het onkruid omhoog te komen.

^